شب جمعه ی این هفته زمین در پی اکسیر مدد بود

زمان از نظرِ منظرِ من، مثل سبد بود،

شبیهِ سبدی، حاوی یک شهر، جسد بود

برون آمدم از خانه، دلم راه بَلد بود، مرا بُرد قدم در قدم، آهسته و آهسته، خیابان به خیابان

نه شالی نه کلاهی، زمین بود و باران، رسیدیم به یک نقطه ی حساس تر از جان

رسیدیم به یک صحن، به دالان، از آن رد شدم و سبز شد آن لحظه به پیش نظرم زردی ایوان

یکی داد زد: اینجاست همان حج فقیرانِ، اینجاست همان قبله ی ایران،

شاید برخى تصور کنند که در کتب اهل سنت، روایتى از پیامبر درباره لزوم مسح بر پا وارد نشده است، در حالى که با یک بررسى، بیش از سى روایت یافتیم که بسیارى از آنها بیانگر وضوى رسول خدا و اصحاب او است.

وهابیها بسیاری از عقاید مسلمانان را حرام می دانند و بر خلاف عقائدآنها فتاوای را داده اند که به نمونه ای از آنها اشاره می کنیم:
1- حرمت رفتن به زیارت قبور اولیاى الهى.
2- حرمت بنا بر قبور انبیا و اولیا، به خاطر شرک دانستن این عمل. 
3- حرمت ساختن مسجد بر قبور اولیا.
4- حرمت نماز و دعا خواندن در کنار قبور اولیا.
5 - حرمت و شرک دانستن تبرّک به آثار انبیا و اولیا. 
6- حرمت صدا زدن انبیا و اولیا بعد از مرگ و شرک دانستن آن.
7 - حرمت کمک خواستن از اولیاى الهى بعد از مرگ و شرک دانستن آن.
8- حرمت شفاعت خواستن از اولیا بعد از مرگ و شرک دانستن آن.
9- حرمت قسم خوردن به غیر خدا; مثل پیامبر یا ولى یا کعبه و شرک دانستن آن.
10- حرمت قسم دادن بر خدا به حقّ نبى یا ولى.
11- حرمت نذر براى پیامبر یا ولى.
12- حرمت برپایى جشن در اعیاد و موالید انبیا و اولیا.
14- حرمت برپایى عزا در سوک اولیا.
15 - حرمت چراغ روشن کردن بر سر قبور.
16 - حرمت تعمیر قبور اولیا و تزیین آن ها.
17 - حرمت اقامه عزا و مجالس فاتحه.
18- حرمت توسل به انبیا و اولیا و نسبت شرک دادن به آن. (1)

منابع
1. علی اصغر رضوانی، سلفی گری و پاسخ به شبهات، ص 191.

با مراجعه به تاریخ خوارج و بررسى حالات آنان روشن مى شود که در موارد گوناگونى این دو فرقه شبیه یکدیگرند، که به برخى از آن ها اشاره مى کنیم:
1 ـ همان گونه که خوارج آراى شاذ و خلاف مشهور داشتند؛ مثل قول به این که مرتکب گناه کبیره کافر است، وهّابیان نیز چنینند.
2 ـ خوارج معتقدند مى توان دار الاسلام را در صورتى که ساکنان آن مرتکب گناه کبیره شوند، دار الحرب نامید. وهابیان نیز این گونه اند.
3 ـ در سخت گیرى در دین و جمود و تحجّر در فهم آن شبیه هم بودند; خوارج به کلمه «لا حکم إلاّ لله» تمسک کرده و امام على(علیه السلام) را از حکم خلع کردند، وهابیان نیز با ملاحظه برخى از آیات و عدم توجّه به بقیه، حکم به تکفیر مسلمین نمودند.
4 ـ همان گونه که خوارج از دین خارج شدند، وهابیان نیز با اعتقادات خرافى و باطل از دین خارج شدند. لذا در صحیح بخارى حدیثى آمده است که بر آنان قابل انطباق است: 
بخارى به سند خود از پیامبر(صلى الله علیه وآله) نقل مى کند که فرمود: «مردانى ازطرف مشرق زمین خروج مى کنند، آنان قرآن مى خوانند، ولى از گلوى آنان تجاوز نمى کند، از دین خارج مى شوند؛ همان گونه که تیر از کمان خارج مى شود. علامت آنان تراشیدن سر است»(1).
قسطلانى در ارشاد السارى(2) در شرح این حدیث مى گوید: « من قبل المشرق» یعنى از طرف شرق مدینه؛ مثل نجد و مانند آن.
مى دانیم که نجد مرکز وهابیان و موطن اصلى آنان بود که از آنجا به دیگر شهرها منتشر شدند. و همچنین تراشیدن موى سر و بلند گذاشتن ریش از شعارها و نشانه هاى آنان است.
5 ـ در احادیث در وصف خوارج مى خوانیم: «آنان اهل اسلام را مى کشند و بت پرستان را رها مى کنند»(3). این عمل عیناً در وهابیان مشاهده مى شود.
6 ـ عبدالله بن عمر در وصف خوارج مى گوید: «اینان آیاتى را که در شأن کفار نازل گشته مى گرفتند و بر مؤمنین حمل مى نمودند». این عمل در وهابیان نیز وجود دارد.(4)

منابع
1. صحیح بخارى، کتاب التوحید، باب 57، ح 7123.
2. ارشاد السارى، ج 15، ص 626.
3. مجموع فتاوا، ابن تیمیه، ج 13، ص 32.
4. علی اصغر رضوانی، سلفی گری و پاسخ به شبهات، ص 192.