با توجه به اين كه خداوند متعال عليم و حكيم است، پس يكايك احكام، حكمت خاصى دارند، ولكن پى بردن به آن اسرار، براى ما هم، ميسر نيست و هم، چندان مفيد نيست چه اين كه با علم محدود ما از نيازها، استعدادها و نيز راه رفع نيازهاى واقعى و شكوفا كردن استعدادها به نحو صحيح و بدون مخاطرات جسمى و روحى، مادى و معنوى، چگونه مى‏توان چنين ادعايى نمود.

علاوه بر اين كه اساس در اين احكام، فراخوان بشر به تعبد و اظهار بندگى در مقابل حضرت پروردگار است. البته چه بسا ممكن است آگاهى به اين اسرار و حكمت‏ها حداقل در بعضى افراد، موجب تقويت انگيزه آنها در پيروى از آن دستورات شود به همين جهت در صدد كنكاش از اسرار و حكمت‏هاى احكام مى‏كنند.

امام باقر(عليه السلام) فرمودند: اميرمؤمنان، على بن ابى طالب(عليه السلام)، پس از بازگشت از نهروان و پس از اين كه به او خبر رسيد كه معاويه وى را دشنام مى گويد و لعن مى كند و ياران وى را مى كشد، در كوفه به منبر رفت و حمد و ثناى الهى گفت و بر پيامبر خدا درود فرستاد و از نعمت هايى كه خداوند به پيامبرش و به وى عنايت كرده بود، ياد كرد؛

بسم الله الرحمن الرحيم و صلی الله علی محمّد و آله الطاهرين

زمان ظهور منجی عالم آمال الانبیاء وارث اوصیاء انسان کامل امام مهدی

بقیه الله حجه ابن الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجه الشریف رسیده است

ما در یک قدمی دوره ظهور آن امام هستیم ، نسل امروز از مستقبلین ظهور امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف خواهند بود ، نظام مقدس جمهوری اسلامی با رهبر فرزانه آن ، مقدمه و متصل به ظهور امام مهدي عجل الله تعالی فرجه الشریف میباشد ؛ از سال 1430 ه.ق یا 1387 ه.ش روز به روز بر عزت و سرافرازی جمهوری اسلامی و رهبر فرزانه آن در جهان افزوده میشود و همینطور از قدرت و ابهت سردمداران کفر در سراسر جهان کاسته میشود هر چه  اسرائیل غاصب وجنایتکار قاتل کودکان بیشتر جنایت کند بر حقانیت جمهوری اسلامی در نزد جهانیان افزوده میشود.

هر چند این علایم خود اظهر من الشمس میباشد که نیازی به قرائن و دلایل بطریقه غیر معمول و غیر عادی ندارد و نگارنده این سطور به کسانی که ذره ای به این حقیقت شک و شبه ای دارند توصیه مینماید به نفس خود مراجعه نمایند و علت عدم توفیق و فهم حقایق و ارزشها را در خود جستجو نمایند . اعرف الحق تعرف اهله - حق را بشناس اهل حق را خواهی شناخت.

پایگاه صالحات - حجت الاسلام صدیقی :

اگر این حرف را اینجا نزنم ، پس کجا بزنم ؟ می دانم حضرت آقا راضی نیستند ولی ما موظفیم که بگوییم.

مرحوم آیت الله احمدی میانجی ازعرفای زمان و از شاگردان آیت الله بهجت(ره) بودند. ایشان به محضر امام زمان(عج) شرفیاب شده بودند ، در یکی از تشرفات گفتند که از امام زمان در خصوص رهبری آقا سید علی سوال کردم :

آقا! نظرتان در مورد ایشان چیست؟

امام زمان (عجّل الله تعالي فرجه الشّریف) فرمودند: ایشان از ما هستند .

سخنرانی در بيت رهبري ، مراسم عزاداری حضرت زهرا سلام الله عليها  (28/2/89)

.

آیت خدا بهجت(ره): شبی آیت الله خوانساری بزرگ را در خواب دیدم به ایشان گفتم آرزوی شما چیست ؟ فرمود: آرزو دارم برگردم به دنیا یک یا حسین(ع) بگویم.

بصائر: ابراهیم بن ابی البلاد گفت بحضرت رضا(ع) عرض کردم عبدالکریم ابن احسان از عبیده بن عبدالله بن بشر خثمعی از پدرت نقل کرد که فرمود من پشت سر پدرم نشسته بودم بر مرکب می خواست برود بعریض پیر مردی را که سر و ریشش سفید شده بود ملاقات کرد گفت پائین آمد و پیشانی او را بوسید

بصائر: عجلان ابی صالح از حضرت صادق(ع) راجع بقبه آدم پرسید؛ عرض کردم این قبه آدم است؟ فرمود: آری خداوند را قبه های زیادی است پشت این مغرب شما سی و نه مغرب است سرزمین سفید که پر از مخلوق است و از نور ما استفاده می نمایند ؛ یک چشم بهم زدن معصیت خدا را نکرده و نمی دانند خدا آدم را هم آفریده یا نه ؛از فلانی و فلانی بیزاری میجویند.

عرض کردم چگونه است از فلان و فلان تبری بجویند با اینکه آنها نمیدانند خدا آدم را خلق کرده یا نه . در جواب آنها فرمودند : تو شیطان را می شناسی ؟ جواب بداد نه ؛ جز از راه خبر (خداوند)فرمود دستور داده اند به تو؛ او را لعنت کن و از او بیزاری جو . گفت آری . فرمود: همینطور به آنها نیز دستور داده اند به تبری.

خیلی ها به دنبال راهکاری برای سیر و سلوک و پیشرفت هستند. اما غافل ازاینکه موانعی نیز در این میان هست که اگر موانع را رفع نکنیم هرگز به آن راهکارها نخواهیم رسید و اگر به دنبال آنها برویم به مقصد نمی رسیم.

این داستان درست مانند زمانی است که شخص بیماری دارو مصرف می کند ولی پرهیز نمی کند. به همان مقدار که دارو می خورد و بهبودی برایش حاصل می شود، با ناپرهیزی به همان مقدار  سلامت و صحت خودش را عقب می اندازد.

سیر و سلوک هم مانند خیلی کارهای دیگر هم موانعی دارد و هم آفاتی. و چه بسا برخی از همین موانع، آفتهایی هستند برای سیر و سلوک که گاهی ناخودآگاه گریبانگیر سالک می شوند.

در این نوشتار به 12 مانع سلوکی اشاره می کنیم.

امام خمینی رحمه الله علیه خاطره ای از سفر خود با مرحوم حاج شیخ عباس قمی بیان می کند:

خورشید خود را بالاى سر ماشین كشیده بود و باران گرما بر سرمان مى ریخت . بیابان سوزان و بى انتها در چشمهایمان رنگ مى باخت و به كبودى مى گرایید از دور هم ، چیزى دیده نمى شد،

 ناگاه ماشین ما كه از مشهد عازم تهران بود از حركت ، ایستاد، راننده كه مردى بلند و سیاه چرده بود با عجله پایین آمد و بعد از آنكه ماشین را براندازى كرد خیلى زود عصبانى و ناراحت به داخل ماشین برگشت و گفت :

حضرت آیت الله العظمی مظاهری در نقل خاطره‌ای از استادشان آیت الله مرعشی نجفی می‌فرمایند: «خدا رحمتش‌ کند، درجاتش‌ عالیست، عالی‌تر کند، مرحوم‌ آیت‌ الله مرعشی، من‌ مکاسب‌ پیش‌ ایشان‌ خواندم، هم‌ کفایه‌ خواندم، هم‌ مکاسب... ایشان‌ بنایشان‌ این‌ بود برای‌ این‌که‌ خسته‌ نشوند، یک‌ قصه‌ای‌ گاهی‌ اوقات‌ یا خیلی‌ از اوقات‌ در میان‌ درس‌ برای‌ شاگردها می‌گفتند و یکی‌ از قصه‌هایشان‌ این‌ بود که‌ می‌گفتند:

شب جمعه ی این هفته زمین در پی اکسیر مدد بود

زمان از نظرِ منظرِ من، مثل سبد بود،

شبیهِ سبدی، حاوی یک شهر، جسد بود

برون آمدم از خانه، دلم راه بَلد بود، مرا بُرد قدم در قدم، آهسته و آهسته، خیابان به خیابان

نه شالی نه کلاهی، زمین بود و باران، رسیدیم به یک نقطه ی حساس تر از جان

رسیدیم به یک صحن، به دالان، از آن رد شدم و سبز شد آن لحظه به پیش نظرم زردی ایوان

یکی داد زد: اینجاست همان حج فقیرانِ، اینجاست همان قبله ی ایران،

شاید برخى تصور کنند که در کتب اهل سنت، روایتى از پیامبر درباره لزوم مسح بر پا وارد نشده است، در حالى که با یک بررسى، بیش از سى روایت یافتیم که بسیارى از آنها بیانگر وضوى رسول خدا و اصحاب او است.

وهابیها بسیاری از عقاید مسلمانان را حرام می دانند و بر خلاف عقائدآنها فتاوای را داده اند که به نمونه ای از آنها اشاره می کنیم:
1- حرمت رفتن به زیارت قبور اولیاى الهى.
2- حرمت بنا بر قبور انبیا و اولیا، به خاطر شرک دانستن این عمل. 
3- حرمت ساختن مسجد بر قبور اولیا.
4- حرمت نماز و دعا خواندن در کنار قبور اولیا.
5 - حرمت و شرک دانستن تبرّک به آثار انبیا و اولیا. 
6- حرمت صدا زدن انبیا و اولیا بعد از مرگ و شرک دانستن آن.
7 - حرمت کمک خواستن از اولیاى الهى بعد از مرگ و شرک دانستن آن.
8- حرمت شفاعت خواستن از اولیا بعد از مرگ و شرک دانستن آن.
9- حرمت قسم خوردن به غیر خدا; مثل پیامبر یا ولى یا کعبه و شرک دانستن آن.
10- حرمت قسم دادن بر خدا به حقّ نبى یا ولى.
11- حرمت نذر براى پیامبر یا ولى.
12- حرمت برپایى جشن در اعیاد و موالید انبیا و اولیا.
14- حرمت برپایى عزا در سوک اولیا.
15 - حرمت چراغ روشن کردن بر سر قبور.
16 - حرمت تعمیر قبور اولیا و تزیین آن ها.
17 - حرمت اقامه عزا و مجالس فاتحه.
18- حرمت توسل به انبیا و اولیا و نسبت شرک دادن به آن. (1)

منابع
1. علی اصغر رضوانی، سلفی گری و پاسخ به شبهات، ص 191.

با مراجعه به تاریخ خوارج و بررسى حالات آنان روشن مى شود که در موارد گوناگونى این دو فرقه شبیه یکدیگرند، که به برخى از آن ها اشاره مى کنیم:
1 ـ همان گونه که خوارج آراى شاذ و خلاف مشهور داشتند؛ مثل قول به این که مرتکب گناه کبیره کافر است، وهّابیان نیز چنینند.
2 ـ خوارج معتقدند مى توان دار الاسلام را در صورتى که ساکنان آن مرتکب گناه کبیره شوند، دار الحرب نامید. وهابیان نیز این گونه اند.
3 ـ در سخت گیرى در دین و جمود و تحجّر در فهم آن شبیه هم بودند; خوارج به کلمه «لا حکم إلاّ لله» تمسک کرده و امام على(علیه السلام) را از حکم خلع کردند، وهابیان نیز با ملاحظه برخى از آیات و عدم توجّه به بقیه، حکم به تکفیر مسلمین نمودند.
4 ـ همان گونه که خوارج از دین خارج شدند، وهابیان نیز با اعتقادات خرافى و باطل از دین خارج شدند. لذا در صحیح بخارى حدیثى آمده است که بر آنان قابل انطباق است: 
بخارى به سند خود از پیامبر(صلى الله علیه وآله) نقل مى کند که فرمود: «مردانى ازطرف مشرق زمین خروج مى کنند، آنان قرآن مى خوانند، ولى از گلوى آنان تجاوز نمى کند، از دین خارج مى شوند؛ همان گونه که تیر از کمان خارج مى شود. علامت آنان تراشیدن سر است»(1).
قسطلانى در ارشاد السارى(2) در شرح این حدیث مى گوید: « من قبل المشرق» یعنى از طرف شرق مدینه؛ مثل نجد و مانند آن.
مى دانیم که نجد مرکز وهابیان و موطن اصلى آنان بود که از آنجا به دیگر شهرها منتشر شدند. و همچنین تراشیدن موى سر و بلند گذاشتن ریش از شعارها و نشانه هاى آنان است.
5 ـ در احادیث در وصف خوارج مى خوانیم: «آنان اهل اسلام را مى کشند و بت پرستان را رها مى کنند»(3). این عمل عیناً در وهابیان مشاهده مى شود.
6 ـ عبدالله بن عمر در وصف خوارج مى گوید: «اینان آیاتى را که در شأن کفار نازل گشته مى گرفتند و بر مؤمنین حمل مى نمودند». این عمل در وهابیان نیز وجود دارد.(4)

منابع
1. صحیح بخارى، کتاب التوحید، باب 57، ح 7123.
2. ارشاد السارى، ج 15، ص 626.
3. مجموع فتاوا، ابن تیمیه، ج 13، ص 32.
4. علی اصغر رضوانی، سلفی گری و پاسخ به شبهات، ص 192.

گفت: بله فقط یک نفر.
پرسیدند: چه کسی؟
گفت: سالها پیش زمانی که از اداره اخراج شدم

قرار شد همان روزها و همان‌جا عملش کنند. مثل هر جراحی‌ای در هر جای دنیا، دکتر گفت او را بی‌هوش کنند اما اجازه نمی‌داد بی‌هوشش کنند و کسی نمی‌دانست چرا.

روزى جبرئيل نزد رسول خدا (ص) آمد، در حالى كه گريه مى كرد، رسول خدا (ص) از علت گريه او پرسيد، جبرئيل عرض كرد: اين دختر (زينب) از آغاز زندگى تا پايان عمر همواره با بلا و رنج و اندوه دست به گريبان خواهد بود.

از امام على بن الحسین(علیه السلام) نقل شده است که فرمود: در روز عاشورا آن هنگام که سپاه دشمن حمله ور شد، امام(علیه السلام) دست هاى خود را به دعا بلند کرد و به پیشگاه الهى عرض کرد:
«اَللّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتی فی کُلِّ کَرْب، وَ أَنْتَ رَجائی فی کُلِّ شِدَّة، وَ أَنْتَ لی فی کُلِّ أَمْر نَزَلَ بِی ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ، کَمْ مِنْ هَمٍّ یَضْعُفُ فیهِ الْفُؤادُ وَ تَقِلُّ فیهِ الْحیلَةُ، وَ یُخْذَلُ فیهِ الصَّدیقُ وَ یُشْمِتُ فیهِ الْعَدُوُّ، أَنْزَلْتُهُ بِکَ وَ شَکَوْتُهُ إِلَیْکَ، رَغْبَةً مِنِّی إِلَیْکَ عَمَّنْ سِواکَ، فَفَرَّجْتَهُ عَنّی وَ کَشَفْتَهُ، فَأَنْتَ وَلِىُّ کُلِّ نِعْمَة، وَ صاحِبُ کُلِّ حَسَنَة وَ مُنْتَهى کُلِّ رَغْبَة»؛ (خداوندا! تو تکیه گاه من در هر اندوه، و امید من در هر شدّت و ناراحتى هستى، و تو در هر مشکلى که براى من پیش آید، پشت و پناه منى، چه بسا اندوهى که قلب، در آن ناتوان و چاره در آن اندک و دوست در آن خوار مى شد و دشمن شماتت مى کرد و من همه آنها را به پیشگاه تو آوردم و شِکوه نمودم، تا از همگان بریده و تنها به تو رو آورده باشم و تو مرا از آن گرفتاریها نجات بخشیدى، تو ولىّ هر نعمت، و صاحب هر کار نیک و خیر و منتهاى هر مقصودى).(1)
جالب این که امام(علیه السلام) در این مناجات در آن روز بحرانى و خطرناک تقاضاى خاصّى از خداوند نمى کند؛ چرا که مى داند شاهد مقصود یعنى شهادت را در آغوش خواهد کشید و درسى پایدار براى همه انسانها تا دامنه قیامت از خود به یادگار مى گذارد. او فقط اعتماد کامل و توکّل خود را به لطف بى پایان پروردگار ابراز مى دارد.
همچنین طبق نقل دیگری امام(علیه السلام) در آخرین لحظات عمر گرانبهایش با خداى خود چنین مناجات مى کرد:
«اَللّهُمَّ! [أَنتَ] مُتَعالِى الْمَکانِ، عَظیمُ الْجَبَرُوتِ، شَدیدُ الِْمحالِ، غَنِىٌّ عَنِ الْخَلائِقِ، عَریضُ الْکِبْرِیاءِ، قادِرٌ عَلى ما تَشاءُ، قَریبُ الرَّحْمَةِ، صادِقُ الْوَعْدِ، سابِغُ النِّعْمَةِ، حَسَنُ الْبَلاءِ، قَریبٌ إِذا دُعیتَ، مُحیطٌ بِما خَلَقْتَ، قابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تابَ إِلَیْکَ، قادِرٌ عَلى ما أَرَدْتَ، وَ مُدْرِکٌ ما طَلَبْتَ، وَ شَکُورٌ إِذا شُکِرْتَ، وَ ذَکُورٌ إِذا ذُکِرْتَ، أَدْعُوکَ مُحْتاجاً، وَ أَرْغَبُ إِلَیْکَ فَقیراً، وَ أَفْزَعُ إِلَیْکَ خائِفاً، وَ أَبْکی إِلَیْکَ مَکْرُوباً، وَ اَسْتَعینُ بِکَ ضَعیفاً، وَ أَتَوَکَّلُ عَلَیْکَ کافِیاً، أُحْکُمْ بَیْنَنا وَ بَیْنَ قَوْمِنا، فَإِنَّهُمْ غَرُّونا وَ خَدَعُونا وَ خَذَلُونا وَ غَدَرُوا بِنا وَ قَتَلُونا، وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نِبَیِّکَ، وَ وَلَدُ حَبیبِکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِاللّهِ، اَلَّذی اصْطَفَیْتَهُ بِالرِّسالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ عَلى وَحْیِکَ، فَاجْعَلْ لَنا مِنْ أَمْرِنا فَرَجاً وَ مَخْرَجاً بِرَحْمَتِکَ یا أَرْحَمَ الرّاحِمینَ».
(خدایا! اى بلند جایگاه! بزرگ جبروت! سخت توانمند (در کیفر و انتقام)! بى نیاز از مخلوقات! صاحب کبریایى گسترده! بر هر چه خواهى قادرى! رحمتت نزدیک! پیمانت درست! داراى نعمت سرشار! بلایت نیکو!
هر گاه تو را بخوانند نزدیکى! بر آفریده ها احاطه دارى! توبه پذیر توبه کنندگانى! بر هر چه اراده کنى توانایى! و به هر چه بخوانى مى رسى! چون سپاست گویند سپاسگزارى! و چون یادت کنند یادشان مى کنى! حاجتمندانه تو را مى خوانم و نیازمندانه به تو مشتاقم و هراسانه به تو پناه مى برم و با حال حزن به درگاه تو مى گریم و ناتوانمندانه از تو یارى مى طلبم تنها بر تو توکّل مى کنم، میان ما و این قوم حکم فرما!
اینان به ما نیرنگ زدند، ما را تنها گذارده، بى وفایى کردند و به کشتن ما برخاستند.. ما خاندان پیامبر و فرزندان حبیب تو محمّد بن عبدالله(صلى الله علیه وآله) هستیم، همو که او را به پیامبرى برگزیدى و بر وحى ات امین ساختى. پس در کار ما گشایش و برون رفتى قرار ده، به مهربانیت اى مهربانترین مهربانان!).
و آنگاه افزود: «صَبْراً عَلى قَضائِکَ یا رَبِّ لا إِلهَ سِواکَ، یا غِیاثَ الْمُسْتَغیثینَ، مالِىَ رَبٌّ سِواکَ، وَ لا مَعْبُودٌ غَیْرُکَ، صَبْراً عَلى حُکْمِکَ یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ، یا دائِماً لا نَفادَ لَهُ، یا مُحْیِىَ الْمَوْتى، یا قائِماً عَلى کُلِّ نَفْس بِما کَسَبَتْ، اُحْکُمْ بَیْنی وَ بَیْنَهُمْ وَ أَنْتَ خَیْرُ الْحاکِمینَ»؛ (پروردگارا! بر قضا و قدرت شکیبایى مى ورزم، معبودى جز تو نیست، اى فریادرس دادخواهان! پروردگارى جز تو و معبودى غیر از تو براى من نیست. بر حکم تو صبر مى کنم اى فریادرس کسى که فریاد رسى ندارد! اى همیشه اى که پایان ناپذیر است! اى زنده کننده مردگان! اى برپا دارنده هر کس با آنچه که به دست آورده! میان ما و اینان داورى کن که تو بهترین داورانى!).(2)
راستى که چه زیبا و پر محتوا، و چقدر آموزنده است این مناجات که در واپسین ساعات عمر امام(علیه السلام) با بدنى خونین و مجروح و در میان اندوه عمیق از دست دادن یاران و عزیزان، و آینده نگران کننده همسر و دختران و بازماندگان، بر زبان مبارک آن حضرت جارى شد!
معارف الهیه و بالاترین درجه رضا و تسلیم در کلمات آن موج مى زند؛ نه شکوه اى، نه بى تابى، نه اظهار عجز و ناتوانى، و نه ابراز یأس و ناخشنودى ابداً در آن دیده نمى شود.
همه جا سخن از صبر و شکیبایى و رضا و تسلیم در برابر قادر متعال و خداوند لایزال است. آفرین و هزاران آفرین از سوى خدا بر تو باد اى پیشواى آزادگان!)(3)

پی نوشت ها:

(1) . ارشاد مفید، ص 447-488; تاریخ طبرى، ج 4، ص 321 (با مختصر تفاوت) و بحارالانوار، ج 45، ص 4.
(2) . مقتل الحسین مقرّم، ص 282-283.
(3) . گرد آوری از کتاب: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها، زیر نظر آیت الله مکارم شیرازی، ص 411 و 529.

موسى بن عمیر از پدرش نقل مى کند که امام(علیه السلام) (در روز عاشورا) به من فرمود:
« نادِ أَنْ لا یُقْتَلَ مَعی رَجُلٌ عَلَیْهِ دَیْنٌ وَ نَادِ بِها فِی الْمَوالی فَإِنّی سَمِعْتُ رَسُولَ اللّهِ(صلى الله علیه وآله) یَقُولُ: مَنْ ماتَ وَ عَلَیْهِ دَیْنٌ أُخِذَ مِنْ حَسَناتِهِ یَوْمَ الْقِیامَةِ»؛ (میان همه یارانم اعلام کن هر کس دَیْنى بر عهده دارد با من کشته نشود ؛ زیرا که من از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شنیدم فرمود: «هر کس از دنیا برود و دَیْنى بر ذمّه داشته باشد، از حسنات وى در فرداى قیامت برداشته مى شود»).
در نقل دیگرى آمده است که عمیر انصارى گفت: امام(علیه السلام) به من فرمود:
«نادِ فِى النّاسِ أَنْ لا یُقاتِلَنَّ مَعی رَجُلٌ عَلَیْهِ دَیْنٌ، فَإِنَّهُ لَیْسَ مِنْ رَجُل یَمُوتُ وَ عَلَیْهِ دَیْنٌ لا یَدَعُ لَهُ وَفاءً إِلاّ دَخَلَ النّارَ»؛ (میان مردم اعلام کن هر کس بدهکار است در رکاب من پیکار نکند، زیرا هر کس از دنیا برود در حالى که دینى بر عهده اش باشد که چاره اى براى آن نکرده باشد گرفتار دوزخ مى شود).
مردى برخاست و گفت: همسرم پذیرفت که از طرف من بپردازد. امام(علیه السلام) پاسخ داد:
«وَ ما کِفالَةُ امْرَأَة، وَ هَلْ تَقْضی إِمْرَأَةٌ»؛ (کفالت آن زن چه فایده اى دارد؟ آیا او قدرت دارد چنین کند؟!).(1)
راستى عجیب است که انسانى در بحرانى ترین شرایط، حتّى به بدهکارى هاى اصحاب و یاران خود به مردم توجّه داشته باشد و راضى نشود بدهکاران همراه او پیکار کنند و شهید شوند ؛ مبادا حقوق مردم از دست برود.
این برنامه را با کار کسانى مقایسه کنید که سراسر زندگى آنها انباشته از حرام و حقوق مردم بوده و کمترین اهمّیّتى براى آن قائل نبودند، اصلا چیزى را به نام «حقّ الناس» باور نداشتند!!(2)

پی نوشت ها:

(1) . احقاق الحق، ج 19، ص 429.
(2) . گرد آوری از کتاب: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها، زیر نظر آیت الله مکارم شیرازی، ص 413.

امام(علیه السلام) در صبح روز عاشورا پس از حمد و ثناى الهى خطاب به اصحابش فرمود:
«عِبادَاللّهِ! اِتَّقُوا اللّهَ وَ کُونُوا مِنَ الدُّنْیا عَلى حَذَر، فَإِنَّ الدُّنْیا لَوْ بَقِیَتْ لاَِحَد أَوْ بَقِىَ عَلَیْها أَحَدٌ، کانَتِ الاَْنْبِیاءُ أَحَقُّ بِالْبَقاءِ، وَ أَوْلى بِالرِّضى، وَ أَرْضى بِالْقَضاءِ، غَیْرُ أَنَّ اللّهَ تَعالى خَلَقَ الدُّنْیا لِلْبَلاءِ، وَ خَلَقَ أَهْلَها لِلْفَناءِ، فَجَدیدُها بال، وَ نَعیمُها مُضْمَحِلٌّ، وَ سُرُورُها مُکْفَهِرٌّ، وَ الْمَنْزِلُ بُلْغَةٌ وَ الدّارُ قُلْعَةٌ، فَتَزَوَّدُوا، فَإِنَّ خَیْرَ الزّادِ التَّقْوى، فَاتَّقُوا اللّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ».
(اى بندگان خدا! تقواى الهى پیشه کنید و از دنیا دورى نمایید، اگر دنیا براى کسى مى ماند و یا کسى در آن مى ماند، پیامبران به بقا شایسته تر بودند (چرا که آنان) به جلب رضایت، سزاوارتر و به قضاى الهى خشنودتر بودند و حال آنکه خداوند دنیا را براى آزمایش و امتحان و اهل آن را براى فنا و زوال آفریده است. تازه هاى آن کهنه مى شود و نعمت هایش نابود مى گردد و شادمانى آن آمیخته با غم است. )چرا که( دنیا منزلى است ناپایدار و خانه اى است که به ناچار باید از آن رخت بر بست. پس توشه راه بردارید و بهترین ره توشه، تقواست، تقواى الهى پیشه کنید تا رستگار شوید).(1)
از آنجا که سرچشمه همه گناهان و جنایات حبّ دنیا، حبّ جاه و مقام و مال و ثروت و شهوات است، امام(علیه السلام) براى بیدار ساختن مخاطبان سعى مى کند با هشدارهاى مکرّر دلباختگى در برابر زر و زینت دنیا را از دلها بیرون کند، شاید در طریق صحیح گام بردارند و پیش از آن که فرصتها از دست برود به خود آیند، به یقین یاران با وفاى او از این نظر ساخته شده بودند ولى افسوس که دشمنان چنان مست شهوات بودند که این گفتارهاى انسان ساز آنها را بیدار نکرد!
طبق روایتى از امام باقر(علیه السلام)، امام حسین(علیه السلام) قبل از شهادتش به اصحاب خویش رو کرد و فرمود:
«إِنَّ رَسُولَ اللّهِ قالَ لی: «إِنَّکَ سَتُساقُ إلَى الْعِراقِ وَ هِیَ أَرْضٌ قَدِ الْتَقى بِهَا النَّبِیُّونَ وَ أَوْصِیاءُ النَّبِیِّینَ وَ هِیَ أَرْضٌ تُدْعى «عَمُوراء» وَ إِنَّکَ تُسْتَشْهَدُ بِها وَ یُسْتَشْهَدُ مَعَکَ جَماعَةٌ مِنْ أَصْحابِکَ لاَ یَجِدُونَ أَلَمَ مَسِّ الْحَدِیدِ وَ تَلى : (قُلْنَا یَا نَارُ کُونِى بَرْداً وَسَلاَماً عَلَى إِبْرَاهِیمَ) یَکُونُ الْحَرْبُ بَرداً وَ سَلاماً عَلَیْکَ وَعَلَیْهِمْ»؛ (پیامبر گرامى(صلى الله علیه وآله) به من فرمود: «فرزندم! تو به سرزمین عراق کشانده خواهى شد و آن سرزمینى است که پیامبران و جانشینان پیامبران در آن با یکدیگر دیدار کرده اند و به آن «عمورا» گفته مى شود. تو در آنجا به شهادت خواهى رسید و با تو گروهى از یارانت که (از شوق لقاى پروردگار) درد ضربات شمشیر و نیزه را احساس نمى کنند، به شهادت خواهند رسید).
آنگاه این آیه را تلاوت کرد: «قُلْنَا یَا نَارُ کُونِى بَرْداً وَسَلاَماً عَلَى إِبْرَاهِیمَ»؛ (گفتیم، اى آتش بر ابراهیم سرد و سلام باش)(2)، آن جنگ نیز بر تو و یارانت سرد و سلام خواهد بود).(3)
مقام والاى یاران و اصحاب سیّد الشهدا(علیه السلام) در این چند جمله به خوبى نمایان است، آنها چنان فانى در عشق خداوند بودند، که حتّى درد ضربات شمشیر و نیزه را بر بدن هاى خود احساس نمى کردند.
جاى تعجّب نیست، هنگامى که در یک عشق مجازى زودگذر زنان مصر دست هاى خود را بى خبر ببرند و آگاه نشوند، این پاکبازان کوى عشق الهى و شهادت، نباید زخم تیر و خنجر را بر پیکر خود احساس کنند.
آرى! آنها ابراهیم وار در آتش نمرودیان زمان وارد شدند و این آتش بر آنها برد و سلام شد و لذّت دیدار محبوب همه چیز را از یاد آنها برد!
و هنگامى که امام(علیه السلام) نماز ظهر عاشورا را خواند به یارانش خطاب کرد و فرمود:
«یا أَصْحابی اِنَّ هذِهِ الْجَنَّةَ قَدْ فُتِحَتْ اَبْوابُها، وَ اتَّصَلَتْ اَنْهارُها، وَ اَیْنَعَتْ ثِمارُها، وَ زُیِّنَتْ قُصُورُها، وَ تَأَلَّفَتْ وُلْدانُها وَ حُورُها، وَ هذا رَسُولُ اللّهِ(صلى الله علیه وآله) وَ الشُّهَداءُ الَّذینَ قُتِلُوا مَعَهُ، وَ أَبی وَ أُمّی یَتَوَقَّعُونَ قُدُومَکُمْ، وَ یَتَباشَرُونَ بِکُمْ، وَ هُمْ مُشْتاقُونَ إِلَیْکُمْ، فَحامُوا عَنْ دینِ اللّهِ وَ ذَبُّوا عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللّهِ(صلى الله علیه وآله)».
(اى یاران من! به راستى این بهشت است که درهاى آن گشوده شده است. نهرهایش به هم پیوسته و میوه هایش رسیده و قصرهایش آراسته، و غلامان و حورش (در انتظار شما) گرد آمده اند، و این رسول خدا و شهدایى که در رکابش به شهادت رسیدند و پدر و مادر من است که همگى انتظار شما را مى کشند و بشارت آمدن شما را مى دهند و مشتاق دیدار شمایند. از دین خدا حمایت کنید و از حرم رسول خدا دفاع نمایید».
سپس امام(علیه السلام) خاندان و زنانش را صدا زد آنان پریشان حال بیرون آمدند و به یاران امام(علیه السلام) ندا دادند:
«اى جماعت مسلمانان و اى گروه مؤمنان! شما را به خدا! از دین خدا حمایت کنید و از حرم رسول خدا دفاع نمایید و از امام و فرزند دختر پیامبرتان پشتیبانى کنید، چرا که خداوند به سبب ما، شما را آزمایش کرده است و اکنون شما همسایگان ما در جوار جدّ ما و بزرگواران و محبّان ما مى باشید. پس دفاع کنید، خداوند از ناحیه ما به شما برکت عنایت فرماید.
آنگاه امام حسین(علیه السلام) فرمود: «یا أُمَّةَ الْقُرآنِ! هذِهِ الْجَنَّةُ فَاطْلُبُوها، وَ هذِهِ النّارُ فَاهْرِبُوا مِنْها»؛ (اى امّتِ قرآن! این بهشت است. آن را به دست آورید و این هم آتش جهنّم است، از آن بگریزید).
یاران امام(علیه السلام) به نداى آن حضرت لبّیک گفتند و صداى گریه (شوق) بلند کردند.(4)
راستى جوشش عشق و عرفان در این لحظات حسّاسى که امام و یارانش آغوش خود را براى شهادت گشوده اند شگفت انگیز است. کلمات و واژه ها از شرح و بیان آن عاجز است.
امام(علیه السلام) با صراحت خبر از شهادت و پرواز آنها به سوى بهشت مى دهد و یاران گریه شوق سر مى دهند و مسرورند.
این لحظات پرشکوه در تاریخ کربلا براى همیشه ثبت و جاودانى شد و این همه ایثار و فداکارى و علم و ایمان و عشق به عنوان درسى ماندگار در پیشانى تاریخ پر افتخار آن بزرگ مردان براى همیشه مى درخشد و راه و رسم زندگى شرافتمندانه و مرگ با عزّت و عظمت را ترسیم مى کند.
اى کاش جامى از این شراب طهور هم نصیب و بهره ما گردد، و در زمره محرومان نباشیم. آمین یا ربّ العالمین.(5)

پی نوشت ها:

(1) . تاریخ ابن عساکر، ج 14، ص 218.
(2) . انبیاء، آیه 69.
(3) . بحارالانوار، ج 45، ص 80.
(4) . معالى السبطین، ج 1، ص 360.
(5) . گرد آوری از کتاب: عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها، زیر نظر آیت الله مکارم شیرازی، ص427 و 437.

یکى از بارزترین نمادهاى تفکر عثمانى در کربلا منع آب از امام و سپاهش بود که به بهانه انتقام خون عثمان و کشته شدن او با لب تشنه انجام شد.
اکنون بر اساس منابع شیعه و سنى، براى هر فرد منصفى آشکار است که خون عثمان تنها بهانه اى بیش نبود که امویان آن را براى دست یابى به قدرت، شعار خود قرار دادند و از امیرالمؤمنین و اهل بیت و شیعیانشان خون عثمان را طلب مى کردند. ده ها منبع تاریخى و حدیثى، ده ها نفر از اصحاب رسول خدا و تابعین و ده ها نفر از علما و دانشمندان به برائت امیرالمؤمنین(علیه السلام) تصریح کرده اند که تفصیل این موضوع مجال دیگرى مى طلبد. و تنها به این سخن ابن ابى الحدید معتزلى اشاره مى کنیم که مى گوید: «وَ اللهِ لَقَدْ نَصَرَ عُثمانَ لَوْ کانَ الَمحْصُورُ جَعفَرَ بْنِ أبِى طالِب لَمْ یَبْذَلْ لَه إلاّ مِثْلَه(1); به خدا سوگند او عثمان را بدان حد یارى رساند که اگر جعفر بن ابى طالب محاصره شده بود، همان اندازه به او یارى مى رساند.»

روزی منصور برزج،از اصحاب امام صادق(ع)به آن حضرت عرض می کند:بسیار می بینیم از سلمان فارسی یاد می کنید.حضرت فرمودند:نگو سلمان فارسی،بگو سلمان محمدی. می دانی چرا از سلمان زیاد یاد می کنم.عرض کرد:نه.امام صادق(ع)فرمودند:

 وصیت نامه آیت الله العظمی سید علی قاضی طباطبائی  از جمله وصیت نامه های بسیار مفید و آموزنده است که متن آن از این قرار است :

بسم الله الرحمن الرحیم

الحـمـد لله الذی لا یـبقی الا وجهه و لا یدوم الا ملکه و الصلوة و السلام علی خاتم النبیین الذی هـو البـحـر و الائمة الاطهار من عترته جواریه و فلکه ، صلی الله علیه و علیهم ما سلک سلکه و نسک نسک.

ما در این دنیا برای تشخیص راه از چاه نیازمند به ارتباط با عالمان پاک و خداجوی داریم و باید از وجود آنان و کلام و قلم آنان خود را بهره مند سازیم. کسانی که خود را از این نعمت بی بهره سازند بدون شک در دام بلا گرفتار خواهند شد.

در روایتی از رسول خدا (ص) نقل شده است که فرمود: شب عرفه، شبی است که دعاها در آن مستجاب است و کسی که آن شب را به عبادت بپردازد، پاداش سال‌ها عبادت را دارد و این شب، شب مناجات و توبه است.

برای این شب، اعمالی نقل شده است:

اول
این دعا را که از رسول خدا(ص) نقل شده است بخواند و در پاداش آن فرموده هر کس آن را در شب عرفه یا شب‌های جمعه بخواند، خداوند او را بیامرزد:

پیامبر خدا(ص) فرمودند: "جمله «لا حول و لا قوة الا باللّه‏» ۹۹ درد را شفا می‏‌دهد که ساده‏‌ترین آن‌ها اندوه است۱".

از مولای متقیان امام علی(ع) نقل شده که فرمودند: "بیمار شدم و پیامبر خدا به عیادتم آمد و فرمود: «بگو: خداوندا! از تو می‏‌خواهم عافیتی را که می‏‌دهی، پیش اندازی، بر امتحان خویش، بردباری‏‌ام بخشی، و مرا به سوی رحمت خویش ببری». من، این دعا را خواندم و پس از آن دعا، از بستر بیماری برخاستم، گویا که از بندی رَسته باشم۲".

همچنین امام علی(ع) فرمودند: "پیامبر خدا، بر مردی از انصار که بیمار شده بود، وارد شد تا او را عیادت کند. او گفت: ای پیامبر خدا! برای من به درگاه خداوند، دعا کن.

پیامبر صلی‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم فرمود: «بگو: "از خداوند بزرگ، پروردگار عرش بزرگ، مسئلت می‏‌کنم و از خداوند بزرگ سلامتی می‏‌خواهم» مرد، این دعا را سه بار خواند و در پیِ آن، از بستر بیماری برخاست، چنان که از بند، رَسته باشد۳".

امام صادق علیه‏‌السلام به هنگام بیماری این دعا را می‌خواندند: "خداوندا! تو خود، کسانی را سرزنش کردی و فرمودی: «بگو کسانی را که به جای خداوند به خدایی می‏‌پنداشته‏‌اید، فرا خوانید تا ببینید که نه نمی‏‌توانند سختی‏‌ای از شما بگشایند، و نه شما را به حالتی دیگر درآورند». پس ای آن که هیچ کس جز او نتواند سختی‏‌ای از من بگشاید و مرا به حالتی دیگر ببرد! بر محمّد و خاندانش درود فرست، و سختی را از من بگشای و آن را به سوی کسانی ببر که در کنار تو - که خدایی جز تو نیست - خدایی دیگر را می‏‌خوانند۴".

۱- قرب‌الإسناد: ۷۶ / ۲۴۴ منتخب میزان‌الحکمة: ۱۴۸

۲- مسند زید، صفحه ۱۸۱، الکافی، جلد ۲ ، صفحه ۵۶۷ ، حدیث ۱۶، بحارالأنوار، جلد ۹۵ ، صفحه ۱۹ ، حدیث ۱۹ ؛ المستدرک علی الصحیحین، جلد ۱ ، صفحه ۷۰۴ ، حدیث ۱۹۱۷، حدیث ۳۶۹۸ دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۷۴

۳- مسند زید، صفحه ۱۸۱ عن زید بن علیّ عن أبیه عن جدّه علیهم‏السلام، دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۷۶

۴- الإسراء: ۵۶. الکافی، جلد ۲ ، صفحه ۵۶۴ ، حدیث ۱ ، عدّة الداعی، صفحه ۲۵۶ ، الدعوات، صفحه ۱۹۰ ، حدیث ۵۲۸ ، بحارالأنوار، جلد ۹۵ ، صفحه ۱۸ ، حدیث ۱۸ دانش نامه احادیث پزشکی: ۱ / ۱۷۸

شرح دعای محبت توصیه شده از مرحوم آیت الله سید علی آقای قاضی و داستان جالب میرزا خلیل طبیب

اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي‏ حُبَّك‏ وَ حُبَّ ما تُحِبُّه‏ وَ حُبَّ مَن‏ یُحِبُّکَ وَ العَمَلَ َ الَّذِي ْ يُبَلِّغُنِي اِلی حُبِّکَ وَ اجْعَل‏ حُبَّك اَحَبَّ الاَشیاءِ اِلیَّ

ترجمه: خداوندا محبت خود را و محبت کسانی را که دوست داری و محبت کسی که تو را دوست دارد و عملی که مرا بسوی محبتت برساند را ؛ روزی ما بفرما و محبت خود را محبوب ترین چیزها نزد ما قرار بده.

همانطور که در چند پست قبلی گفته شد بعد از بررسی سند دعای محبت که مرحوم آقا سید علی آقای قاضی توصیه می کردند در قنوت نماز خوانده شود حالا به شرح این دعا می پردازیم.

اول اینکه او باید روزی کند نه اینکه تو بدوی که محبت آن کسی که از قبل دوست داری تو دلت بیاندازی!!!

اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي‏ حُبَّك‏ وَ حُبَّ ما تُحِبُّه‏ وَ حُبَّ مَن‏ یُحِبُّکَ ..........

حب جمال و حب کمال را با هم می خواهید.

.

دراینکه تاریخ پیدایش اهل سنت از چه زمانی آغاز شده است، اقوالی ذکر شده است. اما قبل از آنکه به تاریخ پیدایش بپردازیم، لازم است در مورد واژه اهل «سنت» یاد آور شویم که اهل سنت به معنای آنچه در ذهن است – یعنی پیروان سنت پیامبر(ص)- نیست؛ چرا که در کتاب «صحیح مسلم» در مورد واژه «سنت» آمده: «هی الطریقه المعتاده سواء کانت حسنه او سیئه»[1]. یعنی سنت به معنای راه عادی است خواه خوب باشد یا بد. و لذا می توان گفت بیشتر کسانی که خود شان را اهل سنت می نامند در واقع پیرو سنت ابوبکر و عمر هستند نه سنت پیامبر(ص) و بنا براین نسبت به سنت پیامبر(ص) باید ایشان را اهل تسنّن نامید نه اهل سنّت. اما درعین حال در اینکه تاریخ پیدایش اهل سنت از چه زمانی آغاز شده است، اقوالی ذکر شده که به آن اشاره می کنیم: